Przyroda
Wędkarze znajdą w Himaćal Pradeśu wiele miejsc świetnie nadających się do łowienia ryb. Ostatnio powstały tu również ośrodki hodowli pstrągów. Wszelkich informacji dotyczących uzyskania zezwolenia na łowienie ryb oraz miejsc, w których można wędkować, udziela obsługa lokalnych biur turystycznych.
Niegdyś licznie występujące w Himaćalu jelenie, antylopy, kozice i owce, należą już dzisiaj do rzadkości. Nadal jednak w niektórych częściach stanu napotkać można niedźwiedzie himalajskie oraz niedźwiedzie brunatne żyjące w najwyższych partiach gór. Niższe regiony zamieszkiwane są przez dziki.
Coraz rzadziej występującym gatunkiem zwierząt są irbisy (pantery śnieżne), spotykane już tylko w wysokich górach, w najbardziej oddalonych zakątkach stanu. Sporo panter żyje natomiast w zalesionych regionach Himaćal Pradeśu. Oprócz groźnych drapieżników można tu również zobaczyć bażanty, kuropatwy oraz wiele gatunków górskich ptaków.
Świątynie
Choć znajdujące się w Himaćal Pradeśu świątynie nie należą do najsłynniejszych, wyróżniają się jednak ciekawą i oryginalną architekturą. W dolinach Kangra i Camba znajdują się świątynie sikhary z okresu od VIII do X w., zbudowane w stylu indyjsko-aryjskim. Z kolei typowe buddyjskie pagody występują głównie w dolinie Kulu. Wiele świątyń cechuje lokalne wzornictwo, jak np. piękne drewniane rzeźby zdobiące budowle w okolicach Ćamby.
Świątynie wzniesione pod wpływem architektury muzułmańskiej i sikhijskiej spotkamy w południowej części stanu. Wiele miejscowości w Himaćal szczyci się również świątyniami w grotach. Na szczególną uwagę zasługują też kolorowe klasztory (gom-pas) i świątynie, wzniesione przez ludność tybetańską przybyłą do Indii po zajęciu Tybetu przez Chińczyków. Podobne budowle są dziełem wywodzących się również z Tybetu mieszkańców Lahaul i Spiti. Najstarszym i jednym z najciekawszych na świecie klasztorów buddystów tybetańskich jest pochodzący z 996 r. Tabo Gompa. W klasztorze zachowały się nadzwyczajne freski.
Zakupy
Głównym zajęciem mieszkańców (zwłaszcza mężczyzn) doliny Kulu jest przędzalnictwo i tkactwo. Region ten słynie przede wszystkim z pięknych, wełnianych szali. Najtańsze powstają z wełny importowanej zAustralii, natomiast do najelegantszych, i oczywiście najdroższych, należą szale z wełny pashmina goat. Stosunkowo niedrogie są również świetnej jakości wyroby z angory.
Turyści zwiedzający okolice Ćamby zauważą z pewnością, iż niezwykle popularne są tu skórzane sandały, ćappal.
Mieszkańcy wysokich Himalajów zajmują się wyrobem miękkich wełnianych koców, zwanych gudman. Ich dziełem są również tradycyjne dywaniki oraz radżastańskie kilimy (munda). Na stoiskach bazarowych przeważają wyroby metalowe, biżuteria, ozdoby wykonane z korali, a także dewocjonalia.
Komunikacja
Himaćal Pradeś posiada jedynie dwie linie kolejowe, dostosowane do przejazdu kolejek wąskotorowych. Stanowią one swego rodzaju atrakcję turystyczną, ponieważ podstawowym środkiem transportu są autobusy; bardziej zasobni turyści decydują się na zwiedzanie Himaćal Pradeśu taksówką. Trasa kolejki prowadzi z Kalki (na północ od Ćandigarhu (Chandigarh) do Śimli oraz z położonego w Pendżabie Pathankotu wzdłuż doliny Kangra do Dżogindarnagaru (Jogindarnagar).
Podobnie jak w całych Indiach, kursujące w Himaćal Pradeśu autobusy jeżdżą powoli, są zatłoczone i niewygodne. Przejazd przez bardziej górzyste tereny odbywa się z prędkością nie większą od 20km/h. Możliwe jest też wynajęcie taksówki. Należy jednak pamiętać, iż tutejsi kierowcy są wyjątkowo chciwi, o czym świadczą taryfy znacznie wyższe od tych, jakie obowiązują w innych częściach Indii. Szczegółowych informacji udziela obsługa hoteli.
HPTDC (Korporacja Rozwoju Turystyki Wysokogórskiej) w Himaćal Pradeśu oferuje turystom przejazdy luksusowymi autokarami, deluxe. Kursy odbywają się najczęściej nocą, zwykle w pełni sezonu turystycznego. Możliwe jest także zamówienie autobusu na konkretny dzień i godzinę.